In sommige uitspraken van de rechtbank komt u het tegen: MET CONCLUSIE Tot persistit. Maar wat betekent tot persistit dan? Als een rechter of advocaat deze term gebruikt, dan geeft deze te kennen geen enkele reden te zien om af te wijken van hetgeen wordt geëist.
De taal die advocaten en rechters gebruiken wijkt vaak af van het normale taalgebruik. Vaak wordt er voor iemand die niet dagelijks met juridische zaken te maken krijgt moeilijke termen en woorden gebruikt. Dit is ook zo’n term. In de rechtszaak zijn door de partijen argumenten uitgewisseld met de rechter en zijn mogelijk bewijzen naar voren gebracht en getuigen gehoord.
Als de rechter, na alles in overweging genomen hebbende, van mening is dat de eis onverkort gehandhaafd moet worden, dan wordt de vordering tot persistit uitgesproken. De uitdrukking komt uit het Latijn en wil zeggen ‘ik handhaaf’. Als deze term gebruikt wordt, dan komt dit altijd aan het slot van de conclusie.
Ook wordt deze Latijnse naam, die uitdrukking geeft dat bij het ingenomen standpunt gebleven blijft, door advocaten in hun verweer gebruikt. Deze ‘slotkreet’ waarmee de procespartij zegt te volharden in zijn eerdere conclusie wordt dan ook vaak met een extra uitroepteken vermeld om het volharden extra kracht bij te zetten.
Bij tot persistit wordt de vordering onverkort gehandhaafd
In een rechtszaak dient u als partij de rechter bij voorkeur middels bewijzen te overtuigen van uw gelijk. U dient de rechter te overtuigen dat de eis:
- geen rechtsgrond heeft
- of beperkte rechtsgrond heeft.
U dient de rechter tot ander inzichten te brengen. Lukt het u niet dit voor elkaar te krijgen en bent u niet erin geslaagd met bewijzen uw argumenten kracht bij te zetten, dan zal de rechter de eis tot persistit uitspreken.
Ik handhaaf!
De vordering wordt in dat geval onverkort gehandhaafd. Ook in verweerschriften van advocaten en andere juristen is dit een populaire afsluiting van hun brief met argumenten waarin ze hun gelijk proberen te krijgen.
Als slot van een conclusie: ik handhaaf!
Rechtszaken en juridische geschillen kenmerken zich door een uitwisseling van argumenten ter volharding van de eigen belangen. Argumenten die worden gevolgd met een conclusie. Deze bij juristen populaire term wordt aan het eind van de conclusie vermeld. Een afrondende mededeling die duidelijk moet maken dat er niet van het standpunt wordt afgeweken. De procespartij volhardt in zijn eerdere conclusie.